Soedan, Kwahadja -white man- welcome you

Voordat we uit Nederland vertrokken hadden we een gemengd gevoel bij Soedan. Wat heb je als toerist te zoeken in een land dat zo overhoop ligt. We voelden er niets voor om mensen tot last te zijn, om voorraden te verbruiken die in het land zo nodig zijn.

Dit gevoel verdwijnt onmiddellijk als we het land inrijden. We voelen ons veilig en welkom. De mensen reageren spontaan op onze komst, benaderen ons intens lief en  hartelijk en zijn erg behulpzaam en gastvrij. We hebben ons geen moment ongemakkelijk gevoeld.

Het gebied waar wij gereisd hebben is noord-oost Soedan. Dit gebied is in tegenstelling tot veel andere gebieden in Soedan erg veilig. We treffen regelmatig ondernemers aan die spreken over de opbouw van hun land. Ja, natuurlijk weten zij dat dit in grote delen van hun land nog niet mogelijk is. Maar in het noordoosten is het rustig. De economie groeit gestaag, ondernemers hebben vertrouwen en durven te investeren. En oh, wat zien ze graag het toerisme groeien. Natuurlijk vanwege de inkomsten, maar ook omdat ze weten dat hun land (het noordoosten van Soedan) veel te bieden heeft. Historisch gezien, bijvoorbeeld vanwege de piramides, opgravingen en tempels. Landschappelijk vinden we Soedan mooi. Het land is dunbevolkt, kent een aantal mooie woestijnen, wadi’s en….. het grenst aan de Rode Zee.

Maar waar we alle reizigers unaniem positief over horen is de bijzonder prettige bevolking.

Met een eigen auto is het erg goed te doen en is het makkelijk om te reizen. De backpackers die we ontmoeten hebben het een stuk moeilijker. Het kost ze veel tijd om met het openbaar vervoer van plek naar plek te reizen. Even een toertje boeken naar een interessante plek, of een auto huren is (nog) onmogelijk.

Veel is nog onbekend. Wij hebben internet afgespeurd naar informatie en hebben gezocht naar een goede reisgids. Wat hebben we weinig gevonden. Wat reisboeken betreft was de keuze erg gemakkelijk. We hadden de keuze uit één reisgids: de Bradt. Inmiddels is een nieuwe versie beschikbaar. Wij reisden met de eerste, een erg magere en beperkte, versie van deze gids.

Dat het toerisme in Soedan is nog niet ontwikkeld is, geeft soms het leuke gevoel dat er nog veel te ontdekken is. De keerzijde daarvan is dat je soms bij mooie plekken uitkomt en je geen flauw benul hebt waar je naar staat te kijken.

Uiteraard trekken we weer de woestijn in. Het grootste deel van de tijd brengen we door in de woestijn, op het platteland en in de dorpen. Een enkele keer zijn we even in de stad. Meestal maar voor korte tijd omdat we ze vrij vies en lelijk vinden. We trekken er in om boodschappen te doen en om even contact te zoeken (internet) met ‘thuis’.

We vinden het er relatief duur. Veel prijzen zijn vergelijkbaar met de Nederlandse prijzen. Vooral groenten en fruit zijn erg kostbaar. Opvalllend is dat de keuze –in de grotere plaatsen- groot is. We kunnen gemakkelijk bananen, meloenen, druiven en verschillende groenten kopen zodat we lekker en gevarieerd kunnen eten.

Het eerste wat ons opvalt wanneer we het land binnenrijden is de aanwezigheid van vrouwen. Eindelijk zien we weer interactie tussen mannen en vrouwen. Vrouwen zijn kleurrijk, kleden zich in mooie gewaden en zijn zichtbaar. Ze stappen rustig op Emiel af en maken een praatje.  

En dan is het het eerste land waar ze iets anders uitroepen dan "voetbal" als we zeggen dat we uit "Hollanda" komen. "Milk !!!, that where the milk come from, and the good cows." Het is een agrarisch land en ze weten wat we produceren in Nederland, maar ook weten ze onze grote steden te liggen.

Een aspect van het land waar we minder enthousiast over zijn is de bureaucratie en de geheime politie.

Van tevoren moet je een aantal permits (toestemmingen) regelen. De fotopermit wat toestemming verleend om foto’s te maken en de permit waarin je regelt welke steden je kunt (en mag) bezoeken. Officieel moet je een fotopermit hebben, waarmee je toestemming hebt om te fotograferen, een permit waarin vermeld staat welke steden je allemaal gaat (en mag) bezoeken. In Wadi Halfa (onze entree in Soedan) is met geen woord over gerept over de permits. Dit hebben we ook maar zo gelaten. “Hoe minder je hebt en laat zien, hoe minder er fout kan zijn” is ons motto.

Hier hebben we geen spijt van gehad. De permits zijn geen enkele keer verlangd en het ontbreken daarvan heeft geen enkele beperking opgelegd.

Alleen de security, een soort geheime dienst vinden we zo nu en dan een tikkeltje vermoeiend. Als je vraagt waarvoor ze werken noemen ze het FBI.  Op alle checkpoints (controleposten op doorgaande routes en voor elke stad) laten de geüniformeerde mannen ons ongemoeid en komen mannen in burger aanrennen om onze paspoorten te controleren. Mannen die op de bekendere routes waar meer toeristen rijden vriendelijk en behulpzaam zijn, maar die op onbekendere plekken veel argwaan en achterdocht laten zien

Deze mannen in burger duiken te pas en te onpas op.  Sommigen zijn vriendelijk, een enkeling is buitengewoon vermoeiend en vervelend. Ze willen weten wat wie we zijn en wat we komen doen. Meestal laten ze ons met rust nadat we ze uitgelegd hebben dat we toeristen zijn. “Only visit” zijn de woorden die hun tevreden stellen. Een aantal keren zijn ze onverbiddelijk en worden we gesommeerd om mee te komen naar hun bureau, waar we worden verhoord en waar onze paspoorten streng gecontroleerd worden. Eén keer houden ze ons bij de checkpoint voor een stad tegen. We mogen niet verder. De mannen vertrouwen ons visum niet en weigeren de toegang.

Maar dit zijn slechts momenten, fragmenten in onze reis door Soedan.

Buiten deze momenten heeft dit land ons op een buitengewoon vriendelijke en plezierige manier toegelachen.

Zoals we in veel andere reisverslagen hebben gelezen geldt ook voor ons:

Soedan is een bijzondere ervaring!

 Lees verder:

* onze route door Soedan

* GPS route, waypoints en tracks

* veiligheid in Soedan

* duiken in Soedan