Bezoek! De ouders van Saskia komen naar Mongolië
“Wij komen op de koffie”.
Natuurlijk bleef het niet bij een kopje koffie. De ouders van Saskia planden een mooie reis door een bijzonder stukje Mongolië.
De meeste reizen vertrekken vanuit de hoofdstad Ulaan Batar richting het westen. Zij kozen voor het oosten. Het wilde oosten.
Een mooi gebied met grote bossen, brede rivieren, uitgestrekte steppes met veel grassoorten.
Djengis Khaan werd er geboren, op een steenworp verwijderd van de grens met Siberië. Met zijn veroverzucht liet hij Mongolië in de 13e eeuw uitgroeien tot één van de grootste wereldrijken ooit.
Ze regelden een chauffeur, gids en een Uaz busje waarmee ze 11 dagen rondreden door een steeds wisselende natuur. En ze regelden dat wij met Buca met ze mee mochten reizen.
Nou ja… ze reden rond… ze hobbelden wat af. Verharde wegen zijn er amper in Mongolië en sommige hobbels waren zo fiks dat ze ook wel eens een stukje vlogen met hun busje. Zelden zaten ze samen in het busje. Meestal wisselden we af, wel zo gezellig, zodat we tijdens het gehobbel bij konden praten over alle bijzondere gebeurtenissen in het afgelopen jaar.
Het hobbelen is niet de enige ontbering die ze doorstonden. Het weer, dat op veel momenten mild was sloeg af en toe genadeloos om.
In de Gobi-woestijn bijvoorbeeld, waar de temperatuur in de zomer zelden lager dan 40 graden is, maakten ze winterse temperaturen mee.
De vader van Saskia gooide 3 jaar geleden, hij was toen 71 jaar oud, na een fietsvakantie zijn tent met een voldaan gevoel in de kliko : “Zo, ik slaap nooit meer in een tent”. Voor deze reis maakt hij een uitzondering.
We kampeerden in de vrije natuur. Campings zijn er niet in Mongolië en op veel plekken zijn er ook geen hotels. Alle nachten sliepen we in het vrije veld. We zetten onze tent op in de bossen, op de steppes of tegen een bergwand. En dit alles zonder voorzieningen.
In hun reisbeschrijving stond dat ze af en toe tegen betaling gebruik konden maken van een warme douche. ‘Af en toe’ was in hun geval één keer.
Toen ze na 11 dagen terugkeerden naar hun hotel, genoten ze van de luxe. Het witte toilet in de badkamer van hun hotelkamer leek wel op een troon. Dat de wc-bril kapot was, maakte niet uit.
We mogen niet zeggen dat ze nog nooit Europa hebben verlaten. Ze hadden al eens door Turkije gereisd en de moeder van Saskia was ook al in Marokko geweest. Desalniettemin is de overgang tussen Nederland en Mongolië is groot.
Wat was het bijzonder en leuk om samen met ze in Mongolië te zijn. En wat was het bijzonder voor ons om na 10 maanden reizen opeens weer met frisse ogen naar de omgeving te kijken. Want hun verbazing en schik over dingen waar wij inmiddels aan gewend waren geraakt (bijvoorbeeld koeien die over straat lopen in de hoofdstad Ulaan Batar: heel gewoon!), werden opnieuw verrassende en grappige momenten.
De vader van Saskia schreef het reisverslag. Dat is dan ook de reden dat dit nu al online staat en je op ons eigen Reisverhaal Mongolië met al onze foto’s nog even moet wachten ! Ben je benieuwd naar het verhaal van Harrie,
klik dan door naar: Op bezoek bij Emiel en Saskia in Oost Mongolië.
