Amazing Iran!

“Was je niet bang om naar Iran te komen?”, vraagt een meisje plompverloren. “Hoezo?” vragen we onderzoekend. “Ben je niet bang voor oorlog? Voor extremisten? Voor ‘bad people’?”

We kijken in bezorgde en verontwaardigde ogen en vragen aan haar of zij bang is. “Nee, natuurlijk niet!” Even lacht ze, maar kijkt dan weer ernstig. “De wereld denkt toch dat wij slecht en gevaarlijk zijn?”

Wat willen we graag ontkennend reageren en het meisje geruststellen, maar we weten donders goed dat dit niet zo is.

Voor ons is het Iran van voor en van na ons bezoek totaal verschillend, het zijn twee verschillende landen geworden. 

Voor ons is Iran het land dat een geheel eigen betekenis aan het woord gastvrijheid geeft. Hun gastvrijheid is ongeremd en grenzeloos. We worden gevoed, geadopteerd. Dit alles op onbeschrijfelijk hartelijke manier. Het is fantastisch, hartverwarmend,  uniek, maar ook stikvermoeiend. Wat hebben we het er druk mee!

Als onze nieuwe vriend Sharouz ons voor de zoveelste keer met een fantastisch plan verrast smeken we hem om rust. “Een paar uurtjes… echt….. we hoeven alleen maar een paar uurtjes…. Maar mogen we héél even met z’n tweetjes zijn en even niets doen?

Hij lacht er om. “Straks, als je in Turkmenistan bent, dan ben je weer met z’n tweeën.”

Wij weten dat hij gelijk heeft, dat we de landsgrens over moeten om weer tot rust te komen. Iran is een happening. We geven ons er dan ook maar helemaal aan over. Laten de plannen die we hadden voor een tijdje varen en laten ons meesleuren. 

Voor het eerst tijdens onze reis beschikken we over een locale simkaart. Gekregen van een local… We blijven immers een maand in Iran en we hebben een paar dingen te regelen waarvoor we regelmatig moeten telefoneren. Maar de Iraniers hebben een heel andere bestemming voor onze simkaart bedacht. Ons Iraans telefoonnummer gaat van hand tot hand. Voordat we er erg in hebben worden we dagelijks gebeld. Soms door bekenden, maar net zo makkelijk door vreemden. Ze willen weten hoe het met ons gaat, of we het naar onze zin hebben, bieden hun hulp aan voor het geval we problemen hebben, of nodigen ons uit en willen ons ontmoeten. “Kom naar mijn huis, bij mij kun je slapen.”  

We zijn het helemaal niet meer gewend om gesprekken via de telefoon te voeren. We skypen, mailen, sms-en, maar bellen…… dat deden we tót Iran alleen met de grootste uitzondering.

Voor ons is Iran het land met de heerlijkste parken. Hele families strijken er neer om te picknicken. Vaders rolt het tapijtje uit, moeders laadt de keuken uit –grote brander, potten en pannen enz.- om de lekkerste gerechten te bereiden, opa wordt uit zijn rolstoel gekieperd, kinderen rennen rond. Er wordt gekletst, gelachen, gewandeld. Uuuuren houden ze het vol. Tot vroeg in de ochtend (kinderbedtijden wijken iets af van de onze).

De parken zijn romantiek. Verliefde stelletjes slenteren rond en tonen “openlijk” hun genegenheid voor elkaar.

We zien er ook de minder gelukkigen in de liefde. Vanaf verschillende bankjes zien we met lede ogen toe hoe jongens, die een leuk meisje gespied hebben een genadeloos blauwtje lopen.

En als het zo uitkomt is het park een slaapplaats. In veel parken is het heel gewoon om er een tent op te zetten. Ook wij slapen in het park. We parkeren Buca op de parkeerplaats, draaien de tent op en brengen er een aantal ongestoorde nachten door. Niemand die hier vreemd van opkijkt.

Iran is voor ons het land van de rollende tranen. Nog niet eerder hebben we zoveel tranen gezien.

We zien wanhopige tranen, ontredderde tranen, verwijtende tranen. We willen op geen enkele manier het verdriet relativeren. Daar zijn de verhalen te erg voor. Maar we vermoeden ook dat ze er erg goed in zijn, in het tonen van hun verdriet.

Iran is voor ons het land met het meest ingewikkelde NEE. Ze hebben er zelfs een naam voor: Tarof.

We worden er mee geconfronteerd tijdens gesprekken met onze nieuwe Iraanse vrienden, in winkels, met taxi-chauffeurs.

“Wat kan ik betalen”, “Niets”, “Maar ik wil je graag betalen”, “Nee, je hoeft me echt niet te betalen.”, “Vertel me alsjeblieft wat je van me krijgt”, “500 Toman alsjeblieft” !

Het is een ritueel waar we vaak doorheen moeten. Het is een beleefdheids ’nee’ dat impliciet ‘ja’ betekent. Het is namelijk helemaal niet de bedoeling dat we na het eerste “Niets” de winkel uitlopen zonder te betalen. De winkelier wil meestal wel zijn geld. Meestal ! want wat krijgen we vaak iets uit pure hartelijkheid toegestopt.

Iran is voor ons het land van de giechelende vrouwen. Ze beginnen ermee als ze jong zijn en giechelen nog steeds als ze 80 zijn. ‘We lopen een groepje vrouwen voorbij. De dapperste spreekt ons aan. De rest begint te giechelen en doet dat nog als we ze ver voorbij  gelopen zijn.

 Iran is voor ons het land waar we behoorlijk de mist in gaan. In Afrika staken we continu onze duim omhoog. Om te groeten, om dankjewel te zeggen, maar ook om niets te zeggen. In Iran heeft de duim een heel andere betekenis. Steek je de duim omhoog, dan heeft het dezelfde betekenis als de middelvinger bij ons. Een dankjewel met de duim omhoog staat in Iran gelijk aan het ‘fuck you’ teken. Echt onhandig. Er waren momenten dat we onze duim er wel af konden bijten.

Iran is voor ons ook het land van de beperkte vrijheid. Ook wij moesten ons onderwerpen aan een paar regels, bijvoorbeeld de kledingvoorschriften. Maar veel mensen laten zich niet beperken. Aan de buitenkant leven ze keurig volgens de Islamitische regels, maar in hun eigen huis en achter de gesloten deuren leiden ze het leven waarin ze zich gelukkiger voelen. Achter de gesloten deuren vieren we feest, drinken bier, wijn, whisky. Voor een Iraanse vrouw die we spreken is dit heel vanzelfsprekend. “We zijn onder de Shah gewend geraakt aan een vrijheid die we ons nooit meer laten afpakken.” “Voor de revolutie …..” Het is een zin die we vaak horen. Zelfs jongeren die de tijd voor de revolutie niet mee maakten spreken met de scheiding in tijdperken op deze manier. “We leven in een land waarin we veel níet mogen, maar ondertussen kan bijna alles: “People find their ways”

Ze verdienen het stuk voor stuk, de mensen die wij ontmoetten. Ze verdienen het grootste compliment, het mooiste dankwoord. Zij verdienen het dat de mensen in de wereld weten dat achter deze verondersteld griezelige landsgrens een groep fantastische mensen leeft.

En als nu, maanden na onze reis door Iran iemand aan ons vraagt hoe we Iran beleefden, kunnen we maar één ding uitbrengen.

Iran? Een heerlijk vakantieland. De mensen van Iran zijn echt fantastisch!

Iran is amazing!!

Lees verder:

- Onze route door Iran deel 1: van havenplaats Bandar Abbas t/m Shiraz.

- Onze route door Iran deel 2: van Esfahan t/m Mashhad

- Help! Waar is mijn hoofddoek?

Kijk verder:

- Foto's deel 1a: van havenplaats Bandar Abbas t/m Shiraz

- Foto's deel 1b: van Bandar Abas tot en met Shiraz

- Foto's deel 2a: van Esfahan t/m Mashhad

- Foto's deel 2b: Esfahan, Yazd, Teheran, Mashhad 

- Filmpjes deel 1

- Filmpjes deel 2

- GPS kaart route door Iran