Kinderlijfjes maken schokkende bewegingen als ze dit woord er met alle kracht en lucht die ze in zich hebben uitschreeuwen. We zijn in Oeganda, amper een paar kilometer van de grens verwijderd. Onze gezichtsspieren verkeren in een kramp van het voortdurend glimlachen, onze handen draaien overuren met het beantwoorden van de vriendelijke begroetingen die we overal ontvangen. Zwaaiende handen, die hier níet veranderen in een vragende hand nadat de aandacht op ze gevestigd is.
Wij zijn de mzungu’s (spreek uit moezoengoe), de white man. Kinderen die aan de minder toeristische routes wonen rennen hun benen uit hun lijf vandaan om een glimp op te vangen van de Mzungu die door hun dorpjes rijdt. Maar wat zijn de Muzungu’s eng, zodra we stoppen stuiven ze weg, naar hun hutjes, hun moeder of naar hun andere vriendjes.
Het straatbeeld is veranderd. De lopende massa is opeens een fietsende massa. De te zwaar bepakte ezeltjes zijn ingeruild voor te zwaar bepakte fietsen. Sjouwende vrouwen voor zwoegende mannen. Mannen die hun overbeladen fietsen vol bananen, kratten frisdrank, stapels versgekapt hout tegen de geschoren heuvels van Oeganda opduwen. Saskia denkt er nog heel even over om ze te overtuigen van het gemak van het ezeltje.. maar ach, bedenkt zij… er is vast een reden waarom ze daar zelf niet opgekomen zijn.
Joegáanda, een Oegandees spreekt de naam van zijn land met kracht en trots uit, is voor ons het land van de wakkere nachten. Wilde dieren lopen ’s nachts om onze auto, een zee van vuur dendert op ons af en lange gesprekken korten het aantal nachtelijke uren behoorlijk in.
Toch is het erg schakelen. Ethiopië zit gegriefd in ons geheugen. Het was zo intens, zo heftig, zo boeiend, het greep ons zo vast. Kenia was zo spannend. We reisden door een gebied waar zo weinig van bekend is, voelden bedreigingen die we niet eerder voelden.
Opeens reizen we door een land dat zo rustig is, zo vriendelijk, eigenlijk gewoon uhh…. zo lief? Het kost ons moeite om opnieuw onze draai te vinden.
