“Onze” koe

trotse koe-hoedster aan de Eufraat 

Even voelen we een kleine opwinding. We kijken elkaar aan: “zag jij wat ik zag?”

Al rijdend dachten we in onze ooghoeken een koe gespot te hebben. Een zwartbonte koe, zoals er zoveel in Nederland staan. En ja. We zien er opeens meer. Bijna elk dorp heeft er een paar. Soms bij een eenvoudig hutje, soms met een paar bij elkaar op een centrale plek in het dorp. Maar meestal samen met een koeienhoedster. Eigenlijk koe-hoedster, je ziet haar zelden met meerdere koeien, een vrouw die de koe naar vruchtbare grond of water begeleidt.

Van een groepje hobby-vissers aan de Eufraat –je ontmoet aan de Eufraat vaak groepen mannen die samen met vrienden en familie de sores van het gezin, het werk en de regering ontvluchten door gezellig samen te gaan vissen- horen we dat het eigenlijk helemaal geen geschikte koe is voor Syrië. Veel te luxe. Ja, de koe geeft veel melk, maar heeft ook veel nodig. Eet veel, drinkt veel. Alleen op goed voer doet ie het goed. Eigenlijk geen koe die je in het droge Syrie kunt houden.

“Onze” zwartbonte koe zie je daardoor alleen in de vruchtbaardere –bijv. rond de Eufraat- gebieden. 

Lange tijd zien we haar niet meer. Tot in Damascus. Raadt eens wie onze buren waren op de camping midden in de stad? De drie zwartbonte dames koe.