De heenrreis via Turkije naar Syrië.
Op zondagmiddag 3 oktober vertrokken we om ongeveer 15.00 uur uit Nederland. De eerste dagen reden we flink door. Eerst maar eens een hap uit de kaart nemen om daarna, vanaf Syrië, in een rustig tempo verder te reizen.
In totaal hebben we 3 dagen (3 overnachtingen) gereden tot aan Cappadocie.
De eerste dag gereden tot aan de Sloveense grens (in Oostenrijk). Niets bijzonders, gewoon gereden.
De tweede dag landjepikken: Slovenië, Kroatië, Servië, Bulgarije. Grensovergangen met gezag dragende en streng kijkende douaniers.
Pas bij de grens naar Servië overvalt de douanier ons met de vraag ‘What is in your car?’
Een doodnormale vraag voor een douanier. ’Only clothes and food’ antwoord Saskia zonder na te denken. En terwijl de douanier vertwijfeld naar Buca staart, vraagt Saskia zich af wat deze man nou werkelijk wilt horen. Zou hij willen horen dat wij lucifers, wasmiddel, bakosleutel, reserveband, een selectie dopsleutels , en ratelsleutels, niet te vergeten ons graaibakje schroeven en dan de kruiden in ons kruidenbakje. Ja, inderdaad, veel te veel boeken, niet te vergeten de troostkadootjes, gekregen van Caroline en familie. Mogen we alleen openmaken als we verdrietig zijn, als we iets minder leuks mee hebben gemaakt. Neen… ú mag ze niet openen. U bent niet verdrietig, alleen nieuwsgierig, maar als u nog even doorzeurt, dan word ik het wel en mag ik er ééntje openen. Neen… niet waar u bijstaat.. En dan hebben we nog wat vermaak, laptops, telefoons enzo. En in die skibox op het dak zitten geen geheimen. Alleen een matras en slaapsullen. Wilt u nóg meer weten?
De man in kwestie kijkt nog even vertwijfeld naar de auto en zegt dat het goed is.
Bij het verlaten van Servië hebben we de douanier maar even gewekt. Meneer had zijn bolle toet op zijn handen en armen gelegd en zat zo bij een zacht schijnend lampje waarschijnlijk al eventjes te slapen. Een prachtig gezicht. De man aan de Bulgaarse zijde was wakkerder. Liep rond de auto, klopte er tegen en beveelde ons: AUFMACHEN !!
Emiel opent een deurtje en laat zien wat er achter zit. Kletst & kletst ….En alweer mogen we doorrijden.
Een paar kilometer voor de hoofdstad Sofia gestopt op een stil paadje waar volgens ons nooit iemand komt. De volgende ochtend zien we dat het plekje romantischer is dan verwacht. We worden wakker tussen Tissues en Durex-(jes).
En dan wacht Emiel een verrassing. Saskia wil niet verder rijden voor Sofia gezien te hebben. Een ochtendwandeling door deze stad. Verrassend.
Modern, rustig, veel oude gebouwen. Zou deze stad over een paar jaar het nieuwe Praag zijn?
De weg naar Istanbul is redelijk. De kwaliteit van de weg valt ons mee. Vergelijkbaar met een matig onderhouden B-weg in Nederland. Veel agenten. Wij hebben een weddenschap afgesloten dat het antwoord op de vraag “wat doe je voor de kost?” in 90% van de gevallen “corrupte politie-agent” is. Overal zien we auto’s langs de kant van de weg staan die binnenstebuiten gekeerd worden. Wij ontgaan deze controles dankzij de oplettendheid van onze weggenoten. Remmen zij af, remmen wij af. In een slaapverwekkend sukkeltempo passeren we de politieposten, maximaal 30 waar je 60 km/u mag. En dan weer even vol op 120… tot weer een geel vlekje in de verte of een remmende local.
Van de douanier aan de Turkse grens krijgen we druiven. We passeren een ontelbare hoeveelheid loketjes en moeten bij de één het ene en bij het andere het andere laten zien of doen. Voor het eerst een full body scan (zowel Buca als wij tegelijkertijd) gehad. Overal verloopt het allervriendelijkst en snel (het schijnt uren te kunnen duren). Na de laatste controle maakt Saskia, terwijl Emiel de visa koopt bij loketje 82 een praatje met een keurige man in pak. Ze had niet door dat deze man bepaalt welke auto open moet en welke door mag. We mogen door via loketje 94.
Het is avond wanneer we Istanbul bereiken. Na een leuke rit door de nauwe straatjes van de stad onze slaapplaats gevonden. Precies tussen de Blauwe Moskee en de Aya Sofia in. 100% legaal, toch.. we staan op een parkeerplaats tenslotte.
Kijken we door het ene raampje, zien we de Aya Sofia, kijken we door het andere, dan zien we de Blauwe moskee. Heeft iemand ooit op een betere plek in Istanbul geslapen?
Genieten van het nachtelijk leven met een heerlijk Efes-biertje. De volgende dag (vroeg gewekt door de toeristenbussen die om onze auto slingeren) door naar Cappadocië.
En daarna is het nog maar een paar uren rijden en botsen we op tegen de grens van Syrië. We zijn er op dit moment nog maar een paar kilometer vandaan. Nog één nachtje slapen en dan zijn we in het land waar onze reis –voor ons gevoel- echt gaat beginnen.…
Syria here we come !!!
Hier is de link naar onze route van de heenreis weergegeven op een interactieve kaart.
Hier de link van de route door Turkije, Istanbul, Cappadocie, grens Syrië.
