Cappadocië
Cappadocië, het Land van de goed gekweekte Paarden. Althans.. zo noemden de Perzen het (Katpatuka).
Een bultig landschap. Puntmutsjes. Wanneer je niet beter weet en er een paar felle kleurtjes bij fantaseert, heeft het veel weg van een gulzig toetjesbuffet. Maar ‘puddinkje met toefjes’ vindt Unesco vast niet passend voor dit bizarre gebied dat ontstaan is uit vulkaanas.
Niet alleen landschappelijk is het bijzonder. Door het hele gebied verrijzen metershoge kegels. Het heeft ook een bijzondere –religieuze- geschiedenis. Het werd namelijk eeuwenlang bewoond door een bijzonder soort grotbewoners: de religieuzen. Niet het soort, dat het vlees rauw van de botten scheurt, maar het type dat met veel aandacht en compassie het rotsachtige gebied heeft omgetoverd tot een indrukwerkend kerkendom. Maar liefst 350 kerken zijn terug te vinden in de rotsen, variërend van zeer eenvoudig, tot cathedraal-achtig. Groots, prachtig afgewerkt met nissen, zuilen en mooie muurschilderingen, fresco’s.
Ook tref je er de ondergrondse steden, maar liefst 8 verdiepingen diep. Vaak (deels) liggend onder een bovengrondse stad, en snel bereikbaar als het gevaar kwam. Echte steden onder de grond, incl. kerken, missionarisscholen, paardenstallen, wijnpersen etc.
Officieel mag er sinds 1952 niet meer gewoond worden in de grotten. Of dat gelukt is betwijfelen we. Her en der zien we sporen van bewoning door de locale bevolking. Voor de bevolking hebben de grotten een eigen betekenis en functie. Zo treffen we in één van de kerken flinke balen hooi aan, bestemd voor de paarden die voor de grot grazen. En een andere cave is omgetoverd tot een ruige rockkroeg met stoere jeugd.
Cappadocië is onze eerste echte tussenstop op weg naar Syrië. We zijn in Göreme, de centrale plaats van dit Unesco-gebied. Een toeristenparadijs waar ‘t je aan niets tekort komt. Wil je paardrijden? of rijden met quads? Ballonvaart, brommertje? Of wil je liever een toertje maken? Aan niets is hier gebrek.
En midden in deze drukte wonen wij even in een rustige boomgaard pal in/boven ’t centrum. Eigenlijk heet het een camping, maar buiten een toilet, een leeg zwembad, douche en waslijn is hier weinig te beleven. We zijn de enige gasten. Het bevalt ons goed.
Na aankomst gooien we als eerste “alle” bagage op een berg waarna we alles nog eens opnieuw inpakken. Ter controle, zodat we weten of we de gewenste spullen bij ons hebben. Maar ook om orde te scheppen. Te vaak grijpen we mis… dat moet toch handiger kunnen.
Het enige wat voorlopig niet in de auto terugkeert zijn onze mountainbikes. Het gebied leent zich om mooie tochten te fietsen langs bijzondere plekken. Uiteraard bezoeken we veel (grot-)kerken. Al blijft het van slechts een bescheiden percentage van de in totaal 350 kerken.
De droomballon
In Cappadocië laten we onze droomballon op
Tijdens onze voorbereiding maken we kennis met veel reizigers. Soms om gezellig te kletsen over het reizen, maar meestal omdat zij voor dezelfde dilemma’s staan als wij en wij erg benieuwd zijn welke keuzes zij hebben gemaakt. Betty en Gerard (www.exploringtheworld.nl) zijn de eersten, 2½ jaar geleden, die we bezoeken en meteen is het raak. Een adres waar je hartelijk ontvangen wordt, en waar een berg aan informatie schuilt waar wij volop gebruik van mogen maken. In de aanloop naar ons vertrek is het ons niet gelukt om elkaar nogmaals te treffen. Hier in Cappadocië lukt het zowaar. Voor ons bijzonder, omdat we hun niet alleen aan het prille begin van onze voorbereidingen treffen, maar ook aan het prille begin van onze reis.
Samen met Gerard en Betty en hun pas verworven reisvrienden Mirjam en David uit St Maarten, laten we onze droomballon op. Een afscheidskado dat we gekregen hebben als symbool voor onze droom die nu in vervulling gaat. De plek is perfect. We kijken uit op een mooie vallei. De brandende papieren ballon stijgt langzaam op en danst zijn weg over de vlakte.
We knijpen in elkaars handen… we zijn op reis….
