Vanuit Tanzania gaat Buca even zonder ons op avontuur. In de haven van Dar es Salaam stapt ze op de boot en cruist ze in 21 geplande dagen via Mozambique, een tropisch eiland in de Indische Oceaan en Bombay in India naar haar eindbestemming Dubai in de Verenigde Arabische Emiraten. In totaal waren we, met een extra vaartijd van een week, 6 weken auto- en daardoor ook dakloos.
Hoe dat kan? Gewoon… omdat op dit traject op dit moment de vertrekdatum, de vaartijd, de te varen route en de datum van aankomst niet vast ligt en pas zeker is op het moment dat het schip de plaats van bestemming heeft bereikt. Voor ons was het verschepen van de auto tot nu toe het meest spannende onderdeel van de reis dat meer tijd, meer energie en meer frustratie en onzekerheid heeft opgeleverd dan we van te voren hadden vermoed.
Even hebben we nog gedacht om de route drastisch aan te passen zodat het verschepen niet nodig is. Maar de wens om naar Iran, Centraal Azië en Mongolië te reizen is te groot zodat het verschepen uiteindelijk onvermijdelijk is.
In Ethiopië zijn we gestart met het regelen van de verscheping. We stuurden onze eerste mailtjes naar verschillende verschepers in Dar es Salaam, Tanzania. Geen reactie. Het bleef muisstil.
Vervolgens stuurden we naar een mailtje naar reiziger Roel, die alles weet van transport en een paar jaar geleden zijn reisauto een aantal keren verscheepte en vroegen hem om advies. In de dagen daarna stroomde onze mailbox vol met aanbiedingen. Roel had zijn vriend Hans in Tanzania gemaild die vervolgens zijn zakelijke contacten inschakelde. De ene na de andere aanbieding stroomde binnen. Overrompeld door de doortastendheid en voortvarendheid waarmee iedereen te werk ging probeerden we helderheid te krijgen over de vraag die voor ons het belangrijkste was: “wanneer moeten we in Dar es Salaam zijn om de auto eind maart in Oman te hebben.
“Geen idee” was de ontstellende reactie die we van de verschillende aanbieders kregen. “Tegenwoordig is het erg onvoorspelbaar wanneer een schip aankomt in de haven en wanneer het vertrekt. Het is voor mij onmogelijk om een concrete datum te geven omdat de maatschappijen er niet duidelijk in zijn en we te maken hebben met een overbelaste haven in Dar es Salaam.“
“Maar dan verschepen we toch vanuit een andere haven, vanuit Kenia, Mozambique, desnoods Zuid Afrika?”
“Maakt niets uit, overal hetzelfde, kom maar naar Dar es Salaam”
Nu het zo onduidelijk blijft, besluiten we om in een redelijk tempo door te reizen naar Tanzania, zodat we ongeveer 6 weken voordat we ongeveer een maand voordat we de auto in Oman willen hebben in de haven zijn.
Twee weken vaartijd voor zo’n klein stukje en een week in- en uitladen moet toch genoeg zijn, denken we nog optimistisch. Voor een klein vergelijk: vanuit Australië verscheep je een auto in ongeveer twee weken, inclusief tussenstop, naar Nederland.
Het blijft stil totdat we in Tanzania in de Ngorongorokrater zijn. “Bel me zo snel mogelijk” lezen we in een SMS die we op zaterdagavond van Scott, de man die vanuit Dar es Salaam voor ons de verscheping regelt, bereiken. “Kunnen jullie overmorgen in Dar es Salaam zijn?” Een schip dat op weg is naar Dubai kan op elk moment aanmeren en voordat dat gebeurt moet alle vracht (Buca heet opeens vracht) klaar staan. Zelfs als we een dag later in de krater staan wordt er over en weer gebeld om de afspraken concreet te maken. Als het een beetje meezit vertrekt het schip over vier dagen en zijn we ruim op tijd in Oman. Goede reden om te haasten.
Na ons vertrek uit de krater drukken we de gaspedaal in en knallen we in grote vaart door reus Tanzania. Net voor het sluiten van de poorten bereiken we met piepende banden de haven. De assistent van Scott vangt ons op en brengt ons in contact met de vrouw die de zaakjes voor hem in de haven regelt.
Wat een verschijning! In het decor van roestige containers, havenpersoneel in versleten en bruin uitgeslagen kleding regeert deze tiptop verzorgde dame. We hollen achter haar aan naar ‘onze’ container. Op hoge hakjes paradeert ze met haar volumineuze lijf, dat in een net te klein maatje is gepropt over het haventerrein. Haar broek zit zo strak als een legging en vervult de rol van second skin. “Dat dit niet scheurt” denken we nog. De knoopjes van haar rijk gevulde en strak gespannen bloesje tonen veel moed en houden met brute kracht het bloesje gesloten. Terwijl ze loopt schreeuwt ze commando’s naar mannen die daar volgzaam gehoor aan geven.
“Stop, kijk uit” weten we nog net op tijd naar haar te schreeuwen als we in een razend tempo een container op haar af zien denderen. Maar zij weet iets dat wij op dat moment nog niet weten: waar zij loopt stopt de wereld. De container stopt een paar meter voor haar. Zij lacht een luide lach en roept de bestuurder van de containerverplaatser ( een soort extra large heftruck die beslist geen heftruck heet, die de container ook niet met twee staafjes de hoogte induwt, maar met reuze armen omhoog tilt) een paar woorden toe en loopt na een ontspannen woordenwisseling verder richting het tijdelijke huis van Buca.
“Dit is jullie container, die mannen daar helpen jullie met het verankeren van de auto zodat het niet kan schuiven, geef mij jullie papieren, ik zie jullie straks.” En weg is ze.
Het vullen van de container is een meevaller. Alleen de daktent, de houtbak en reserveband verwijderen we van het dak. De rest van de constructie, de dakdragers en het balkon kunnen we laten zitten.
Nadat het klusje geklaard is horen we op grote afstand een vrouwenstem boven het havengeluid uitschallen. Wij zijn gewaarschuwd: de dame is in aantocht.
Ditmaal wordt ze vergezeld door het douanepersoneel. Nadat ze de container geïnspecteerd hebben zien we zorgelijke gezichten en horen langdurige gesprekken. “Op het douanepapier staat dat jullie alleen een auto vervoeren. Maar jullie auto zit vol met spullen, jullie hebben daarnaast ook nog eens fietsen en een daktent. De lading komt dus niet overeen met de papieren.”
We reageren niet op wat ze zeggen en kijken ze afwachtend aan in de hoop dat ze spontaan een aantal oplossingen aandragen. Dit doen ze niet en maken het verhaal alleen maar erger. “Wij kunnen jullie wel laten gaan, maar hou er dan rekening mee dat je het probleem naar Dubai verplaatst en je daar misschien alleen de auto mee mag nemen en alle spullen die niet op het douanepapier staan achter moet laten. “
We overhandigen ze onze paklijst waarop alle spullen staan die we bij ons hebben en vragen of ze dit alsnog als bijlage bij de douanepapieren kunnen voegen.
Het gezelschap kijkt vertwijfeld, voert nog een korte woordenwisseling en verdwijnt.
Een paar uur later komt de assistent van Scott terug en vertelt dat alles is geregeld en de container verzegeld wordt. “Hoe is het geregeld?” vragen we bezorgd. “Maak je geen zorgen, met de douanepapieren komt alles goed, jullie hebben morgenavond een afspraak met Scott. Hij legt jullie dan alles uit.”
Opgelucht, maar ook bedenkelijk verlaten we de haven. Wanneer wordt de container verzegeld, hoe zit het nu met de papieren, wanneer zal het schip vertrekken, etc…We kloppen nog een laatste keer tegen de container: ”Goede vaart Buca, tot over een paar weken!”
Als we Scott de volgende avond ontmoeten, blijkt dat hij niet op de hoogte is van het probleem dat zich in de haven voordeed. Het blijft onduidelijk en onzeker totdat we de auto de haven van Dubai uitrijden.
Terwijl Buca staat uit te hijgen in de container valt de haven in een diepe slaap. De planning dat het schip twee dagen later vertrekt wordt niet gehaald. Het schip, de Delmas Elisa zou er al moeten zijn, maar is er nog niet.
Keer op keer horen we een nieuwe, steeds latere vertrekdatum. In die tijd leven wij op het strand in de buurt van Dar es Salaam dat we uitgekozen hebben vanwege de redelijke wifi-verbinding. Er zijn nogal wat zaken te regelen waardoor we veel internetten en een soort ‘kantoor op het strand’ hebben.
Op het strand ontmoeten we een aantal overlanders die ons met jaloerse blikken aankijken. “Is het jullie gelukt om de auto te verschepen?” is hun verbaasde vraag. Zij hebben eerst twee weken in Mombassa gebivakkeerd om het te regelen en nu al een week in Dar es Salaam, en ze hebben het opgegeven.
We spreken verschillende reizigers die met auto reizen die hun route aangepast hebben omdat ze het niet voor elkaar kregen om een verscheper te regelen. Tientallen mailtjes hadden ze rondgestuurd en ontelbaar veel telefoontjes gepleegd, maar niet één verscheper hapte toe.
Dat dit zo werkt in de verscheperswereld was ons niet vreemd. Op de mailtjes die wij zelf naar verschillende verschepers in Dar es Salaam hadden gemaild heeft niet één persoon gereageerd. Dankzij de bereidheid van een viaviacontact lukte het om via zijn zakelijke contacten de auto in de container te krijgen. Hetzelfde gebeurde in Dubai waar we vanaf ons strand tientallen mailtjes naar toe hadden gestuurd. Maar gelukkig stak ook hier een helpende hand vanuit Nederland toe. De broer van Saskia bracht ons via zijn zakelijke contacten in de transportwereld in contact met een bedrijf in Dubai die bereid was om als ‘vriendendienst’ de container te lossen. Opnieuw een onvoorstelbare mazzel.
We vertellen hun onze zorgen over de vrachtbrief die niet klopt. Zij kunnen er smakelijk om lachen en ratelen moeiteloos het ene verschepingsdrama na het andere op. Ze vertellen over de motorrijders die al een maand aan het proberen zijn om hun motoren, die ze naar Egypte hadden verscheept, ‘los’ te krijgen. De douaniers hadden een foutje in hun vrachtbrief ontdekt en tsja…. dan weet je dat het tijd gaat kosten. Erg veel begrip hebben ze niet voor onze zorgen. “Als je verscheept, weet je dat dit kan gebeuren. Reken er gewoon op dat de auto een maand in de haven staat, dan valt het uiteindelijk misschien wel mee.”
Onze toch al niet zo’n opperbeste gemoedsrust bereikt met deze verhalen en adviezen een nieuw dieptepunt.
Een paar dagen later stelt de verscheper uit Dubai een vraag over het motornummer van Buca. Het nummer dat op het carnet de passage (haar ‘paspoort’) staat komt niet overeen met het nummer dat op de vrachtbrief staat. Of we willen doorgeven welk nummer correct is. We kijken onze mailtjes na en zien dat het nummer dat wij aan Scott hadden doorgegeven inderdaad niet overeen komt met het nummer dat op het carnet staat. We hebben geen idee wat het kloppende nummer is . We gokken er op dat het nummer in het carnet correct is.
Zo komen we er ook langzaam achter wat Scott allemaal achter de coulissen al voor ons geregeld heeft. Op het moment dat wij Buca in de container aan het laden waren was de “vessel” eigenlijk al gesloten maar hij heeft vanuit Namibië (werkbezoek) effe gebeld met de CMA direkteur…. De “Bill of lading” moet eigenlijk direct met de container mee gaan, maar aangezien wij nog geen verschepers contact in Dubay hadden is dat nog een weekje uit gesteld. Dat was ook de reden waarom de track and trace nog niet op de website kon. De boot “sloot” pas toen wij (=Scott) alles goed hadden geregeld.
Terwijl Buca rustig over de Indische oceaan dobbert zweten wij peentjes op het strand. In die tijd zijn we regelmatig in Dar es Salaam voor een afspraak met Scott. Arme Scott. Wat heeft hij het druk gehad met ons en wat bleef hij onvoorstelbaar rustig en geduldig onder de hoeveelheid vragen die we telkens op hem afvuurden.
Zolang de aankomsttijd onzeker blijft willen we de visa voor Turkmenistan en Oezbekistan, beiden visa die veel tijd kosten om te regelen, nog niet vastleggen. Turkmenistan vereist van ons dat we ons op een afgesproken dag melden bij de grens. Zetten we die datum vast, en vertraagt de verscheping opnieuw, dan komt de tijd die we voor Iran hebben onder druk te staan. Dit is iets wat we beslist niet willen.
Buca heeft geen spatje last van zenuwen. Het bevalt haar zo goed dat ze op het allerlaatste moment besluit om nóg een haven, die oorspronkelijk niet gepland stond, aan te doen zodat de aankomsttijd nog eens met een aantal dagen uitgesteld wordt. Haar houding bevreemdt ons. Omdat dit een risicovolle route is (Somalië) betalen we $100 piratentax voor haar tijdelijke onderkomen.
Na zes weken staan we in de haven van Dubai oog in oog met de container. De minuten dat we moeten wachten voordat de verzegeling van de container af mag duren lang. Maar uiteindelijk is het moment daar. Een man met een grote kniptang loopt op de container af, doorbreekt de verzegeling en maakt de container open.
Daar staat ze dan. Als Emiel haar wil starten weigert ze. “Hè, wat krijgen we nou?? Wil ze nóg langer in de container blijven? Wil ze nóg een rondje varen?” We zijn onverbiddelijk. Het kreng moet de container uit. Met wat hulp van het havenpersoneel geven we haar een overtuigend zetje en rolt ze de container uit. Een reparatiewagen schiet ons te hulp en sluit startkabels aan. Tegen zoveel overwicht kan ze niet op. Ze zwicht en even later horen we de motor pruttelen.
Ons hart slaat een keertje over. Wat een heerlijk geluid. In een noodtempo zetten we de tent terug op het dak en zorgen dat alle spullen die we los in de container hadden gelegd vast zitten op ons ‘balkon’. We willen klaar zijn voordat de douanier onze auto inspecteert.
Door alle drukte hebben we amper tijd om ons bezorgd te maken over de inspectie. We rijden Buca naar de inspectieplaats , parkeren haar tussen alle gloednieuwe auto’s die per container geïmporteerd zijn en wachten geduldig op de douanier.
Terwijl we wachten worden we een paar keer nieuwsgierig aangesproken door passerende mannen.
Eén man loopt gericht op ons af.
“Waar wachten jullie nog op?”
“Op de inspectie van de auto.”
“Dat is net gebeurd!”
“Hè??”
“Die auto die net voorbij kwam, dat was de douanier die jullie auto moest inspecteren”
“Je bedoelt die man met die hippe zonnebril die vanuit zijn auto vroeg waar we vandaan kwamen en ons daarna een goede reis toewenste?”
“Ja, kijk maar, op dit papier heeft hij afgetekend dat alles in orde is.”
Alles in orde? Horen we dat goed?
Net buiten het haventerrein stoppen we de auto. We willen nou wel eens weten hoe dat zit met het motornummer. We kijken onder de motorkap en zien tot onze ontstellende verbazing dat het motornummer dat op het carnet de passage staat niet klopt! Dat betekent dus dat we tijdens onze reis alle grenzen zijn gepasseerd met autopapieren die niet kloppen….. en paar maanden geleden zijn we de grens van Egypte gepasseerd en hebben ze minstens 6 keer alles gecontroleerd en gekopieerd. Dat we die grensovergang met deze papieren konden passeren…..
Vrachtbrief, autopapieren, eigenlijk deugde helemaal niets, maar ook hier zijn we met een onvoorstelbaar ‘alles is in orde’ door het oog van de naald gekropen.
In een jubelstemming verlaten we het havengebied. Wat hadden we dit gemist en wat zijn we blij dat we die ellendige rugzak weer op kunnen bergen en dat we vanaf nu weer in ons eigen tempo, op onze eigen manier, in ons eigen ‘huis’ verder kunnen reizen.
Thank you very much Scott! Superbedankt Roel, Hans en Jeroen!
Zonder jullie behulpzame toereikende hand was het ons niet gelukt om Buca de oceaan over te krijgen.
Verschepingsinfo Tanzania-Dubai
Contactgegevens verschepen vanuit Dar es Salaam, Tanzania:
Scott heeft aangegeven dat hij bereid is om ook voor andere reizigers de verscheping te regelen vanuit Dar es Salaam of vanuit andere havens in Afrika waar hij contacten heeft.
Hij is te bereiken op mailadres: Scott Nisbet : scott@africancargo.co.uk African Cargo Services Ltd. Tanzania Operations Dar es Salaam, Tanzania
Voor het geval hij niet reageert (wij hadden binnen een uur steeds al antwoord) en je wilt hem bellen, neem dan svp contact met ons op voor zijn telefoonnummer.
Klein verzoekje: gebruik dit mailadres svp alleen als je een auto vanuit Afrika wilt verschepen. Stuur hem geen mail met duizend vragen, maar hou het kort en concreet! Doe hem de hartelijke groeten van ons.
Een tweede contact die vanuit Dar es Salaam reageerde is: Bill Beuthin met emailadres: bill.beuthin@wwm.co.tz
Contactgegevens voor het verschepen en in ons geval het lossen van de container vanuit Dubai Patrick Suan: emailadres spatrick@eu.go2uti.com, UTi Dubai, UAE P.O.Box 293822 Emirates Sky Cargo Building, Dubai Cargo Village UAE
Contactgegevens verscheper Dubai
Patrick heeft nadrukkelijk aangegeven dat hij ons alleen geholpen heeft omdat een klant van UTI hem heeft verzocht om ons te helpen. Vanwege de hoeveelheid werk dat hij ermee heeft en de risico’s die hij loopt, reageert hij alleen op verzoek van zijn klanten en verwachten we niet dat hij reageert als je hem rechtstreeks benadert.
De enige persoon die vanuit Dubai wel gereageerd heeft is Anil Kumar, email: anil@mfc.ae. Asst.Manager - C&F Dept. Modern Freight Co LLC As Agents Jebel Ali Free Zone Dubai UAEWe hebben geen idee of hij ook op jouw mail reageert, maar je kunt het wellicht proberen.
Wij moesten bij aankomst van de container via UTI aan de douane een “deposit” van $ 950,- storten die we pas terug kregen als we met auto de Emiraten weer verlieten. Eigenlijk dient daar ons Carnet de Passage voor, maar hier konden we niet omheen.
Wij hebben Buca verzekerd tijdens de overtocht. Voor die premie hadden we eerst 2,8% ergens gehoord maar uiteindelijk hebben we een Vehicle Marine Insurance gehad die 0,6% kostte voor de totale waarde van de auto incl. inboedel via : anand@tibtz.com, Plot 592 - Kalenga Street, Upanga Dar es Salaam
Mocht jij ook gaan verschepen vanuit Dar es Salaam Tanzania, of plannen hebben als overlander en je wilt de kosten ed. weten stuur ons dan even een mailtje (via contact) dan kunnen we je alle info geven die je nodig hebt.
Na zes weken staan we in de haven van Dubai oog in oog met de container. De minuten dat we moeten wachten voordat de verzegeling van de container af mag duren lang. Maar uiteindelijk is het moment daar. Een man met een grote kniptang loopt op de container af, doorbreekt de verzegeling en maakt de container open.