Syrië heet ons welkom

De douanier wenkt ons naar zich toe voor de laatste controle. Bij andere grenspassanten hadden we al gezien hoe kritisch hij is. Hele auto's liet hij ter controle leegruimen. Een heel gedoe en gesleep met spullen die dan weer uit, dan weer in de auto geladen konden worden.  

Benieuwd hoe het ons zal vergaan.

De man geeft ons een hand en zegt allerhartelijkst: “Welcome in my Country! Ik ben ontzettend blij dat jullie mijn land Syrië bezoeken. Weten jullie al wat jullie willen bezoeken?” Uitgebreid vertelt hij ons over een aantal hoogtepunten uit het historische culturele erfgoed van Syrië. Hij vertelt ons wat we volgens hem beslist moeten bezoeken.

Om ons heen neemt het aantal omstanders zienderogen toe. Allemaal grenspassanten die van hem willen horen dat ze verder mogen rijden en een krabbel op één of ander papiertje wensen om definitief te kunnen vertrekken.

Hij heeft er geen oog voor. Onverstoorbaar neemt hij de  tijd om met ons te praten. Hij verexcuseert zich nog voor de tijd die het ons moet hebben gekost om alle grensdocumenten bij deze doorgang te bemachtigen. Geeft ons een hand en wenst ons een beste tijd in Syrië toe. Hij heeft geen oog voor Buca en voor haar inhoud. Met onze illegale hoeveelheid wijn rijden we Syrië binnen.

We zijn in Syrië. Het land dat door president Bush uitgeroepen werd tot het as van het kwaad, je struikelt er volgens hem over de terroristen.  Het land dat reeds lange tijd meedingt naar de hoogste plek op de allerminst eervolle lijst van schurkenstaten. Staatkundig gezien zijn er redenen voor. Syrië is een dictatuur. Maar weeg je de houding van de inwoners van dit land mee, dan maakt dit land op deze lijst onmiddellijk een vrije val en tuimelt het  er waarschijnlijk direct van af.

Als bezoeker van het land voelen we ons een vanzelfsprekende gast van haar inwoners: de Syriërs. We worden overladen met attente gebaren, horen steeds “welcome”, krijgen onmetelijke hoeveelheden liters thee aangeboden, komen niet weg zonder mee te eten, worden verwend met lekkere hapjes en worden vaak uitgenodigd om te blijven slapen.

Continu voelen we een vangnet om ons heen waar we op terug kunnen vallen en waardoor een reis door Syrië voor ons gevoel niet fout kan gaan. Verdwalen is onmogelijk: vraag je de weg, dan rijdt iemand behulpzaam (nee, dat hoeft écht niet!!!) voor ons uit. Ze wijzen ons op de schoonheid van hun land en bevelen ons de plekken aan die we echt niet moeten missen. Laten je pas gaan wanneer ze geboden hebben wat je zoekt en drukken je voor vertrek hun kaartje in je hand. “please call me if you have any problem or question”

Als gast van de Syriërs is het uitgesloten om te verdorsten en te verhongeren. Het gros van de uitnodigingen slaan we af, omdat we anders op dit moment nog steeds niet verder dan een paar kilometer voorbij de Turkse doorgang naar Syrië zouden zijn geraakt. Wanneer het aan de Syriers ligt zijn we in een mum van tijd tonnetjerond, zakt Buca door haar veren en rollen wij  soepeltjes door de deuren van de landsgrenzen naar buiten. 

Maar gelukkig laten de Syriers ons ook met rust. Ze komen voorbij, maken een praatje en verdwijnen weer. Maakt niet uit waar je bent. Een drukke toeristenplaats of tussen de herders in de woestijn. Je mag er alleen zijn, genieten van de uitzichten en van de stilte.

En.. ze vinden het volstrekt normaal dat je gewoon maar ergens slaapt. Zet de auto maar neer, draai het tentje maar op en …. Slaap lekker!

Al vanaf de eerste nacht voelen we ons op ons gemak en slapen we op een willekeurige plek, gewoon waar we het mooi vinden.

Maar zoals gezegd zijn we, door niet op alle uitnodigingen in te gaan, in de gelegenheid geweest om een rondje te rijden.

Want Syrië is méér dan aardige mensen. Natuurschoon en woestijn. Het heeft een interessante geschiedenis die op veel plekken nog duidelijk zichtbaar is. Uit diverse periodes hebben we opgravingen bezocht. Varierend van paleizen uit de periode van 3000 voor Christus (lees het jaartal svp nog eens) tot de jonkies tot ongeveer 600 na Christus. En nóg jonger, maar wanneer je gewend raakt aan de jaartallen rond Christus, dan zijn bouwwerken en beschilderingen van een paar honderd jaar oud opeens piepjong en twijfelachtig interessant.

Het is ook het land waarin volgens de legenden veel belangrijke gebeurtenissen uit de bijbel plaatsvonden. Een klein deel van de bevolking spreekt de taal die Jezus sprak. Damascus, de huidige hoofdstad, wordt bijv. doordat het in een grote vruchtbare oase ligt in verband gebracht met het Hof van Eden. Volgens de legenden doodde Kaïn in Damascus zijn broer Abel, werd Abraham er geboren, vonden Josef en Maria een schuilplaats.  Paulus werd er bekeerd en het hoofd van Johannes de Doper werd er vereerd. In een voorstad van Damascus zijn de voetstappen van de profeet Mohammed te zien.

Oh.. tot slot nog een onthulling:

Wij hebben vanaf vandaag minimaal 6 kinderen. Een eerlijk antwoord –wij hebben geen kinderen- levert teveel commotie op. Er wordt ernstig naar de buik van Saskia gestaard, gevraagd wordt of we wel genoeg bidden, of we wel een goede dokter hebben. Gelukkig kennen zij die dan wel, en ze willen gelijk wel eventjes voor ons bellen.

Gelukkig hebben we fotoboekjes gemaakt waarin ontelbaar veel kinderen (van onze vrienden) staan. Ouders van deze mooie kinderen: wij lenen ze –digitaal- voor een jaartje. OK?  

Op de volgende pagina's lees je de volgende verhalen:

* route door Syrië

* de taal van Jezus

* "onze" koe

* fietsen in Damascus 

* Syrische dresscode  

Hier nog een filmpje zodat je weet waar en hoe wij rijden.

Hier een link naar een pagina met nog meer filmpjes uit Syrië !

En pagina 2 met filmpje   en dan nog een laatste filmpje